Die - Zappy No. 50

Zappy No. 50

Die in High School

ผมเริ่มต้นเคนโด้เมื่อตอนมัธยมปลาย หลังจากที่ผมเข้าไปได้ 2 เดือน พวกรุ่นพี่ก็พึ่งเสร็จสิ้นจากการแข่งขัน แต่ที่นั่นมีสมาชิกเพียงแค่ 7 คนเท่านั้น มีผู้ชายและผู้หญิงที่แข็งแรงมาก ที่นั่นมีรูปผู้หญิง แต่ไม่มีอะไรเกี่ยวกับพวกเราเลย (หัวเราะ) การฝึกฝนก็แสนจะเบื่อหน่าย การฝึกของพวกเรานั้น เวลา 16:15 ถึง 18:15 และ 2 ชั่วโมงในการฝึกอบรม สิ่งที่เหน็ดเหนื่อยที่สุดในการฝึกคือการฝึกโจมตี พวกเราจะโจมตีครูกันทีละคน มันจะดีหน่อยถ้าครูของพวกเราตอนนั้นอารมณ์ดี แต่ถ้าอารมณ์ไม่ดีล่ะก็

แย่ล่ะ!

ครั้งหนึ่งผมเคยล้มลงและหัวฟาดในแค่การตีหนึ่งครั้ง ดังนั้นหลังจากเลิกเรียนพวกครูเค้าก็มีประชุม ผมมีความสุขมากเลยล่ะในระหว่างวันนั้นตลอด 3 ปีที่ผมอยู่ในชมรม สิ่งหนึ่งที่ผมประทับใจก็เมื่อตอนที่พวกเราไปเข้าค่ายเก็บตัวฝึกซ้อมในช่วงปีแรก โรงเรียนต่างๆก็จะไปรวมตัวกันที่นั่น ในตอนนั้นมีเกมส์การจับคู่กันและผลักดันกัน และใครที่ชนะคนแรก ก็จะอยู่ที่นั่นจนกว่าจะจบผมน่ะถูกบังคับให้ออกไปเล่นเกมส์ กับผู้หญิงที่เหลือเป็นคนสุดท้าย และผมแพ้!ผมแพ้!! ผมรู้สึกแย่มากเลย มันเหมือนกับว่า "ผมไม่เรี่ยวแรงและพลังอะไรเลย~"

ผมรู้สึกแย่และเป็นทุกข์มากๆเลยล่ะ ผมยังถูกบังคับให้ออกไปโชว์ตัวอีก (555+) ถึงตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่ดีล่ะที่ทำอย่างนั้น เพราะว่าผมสามารถที่จะบรรลุในขณะนั้นและรู้วิธีการที่จะให้มันเป็นอาหารบำรุงร่างกาย ในท้ายที่สุด ผมได้เรียนรู้บางสิ่งในแง่ของการใช้ชีวิต ผมรู้สึกเหมือนว่าถ้าผมสามารถได้รับพลัง แม้ว่ามันจะยาก แต่มันก็คือสิ่งที่ดีล่ะ

เรื่องราวโรแมนติก (หัวเราะ)

ผมเริ่มเล่นกีต้าร์ในช่วงฤดูใบไม้ผลิมัธยมปีที่สอง ในปีแรกนั้นผมเห็นวงรุ่นพี่เล่นในงานเทศกาลโรงเรียน และผมคิดว่าผมอยากจะทำมันบ้าง แต่ในช่วงนั้นมีผู้คนมากมายเล่นกีต้าร์กัน ผมจึงเริ่มตีกลองเป็นสิ่งแรก แต่ผมคิดว่าผมจะทำสิ่งที่แตกต่างให้ดีกว่า ผมมีความสามารถที่จะซื้อกีต้าร์อย่างถูกได้ประมาณ 12,000 เยน

หลังจากที่ผมได้จับกีต้าร์ของผมในครั้งแรกนั้น ผมเล่นกีต้าร์ทุกวัน...แม้หลังจากที่ผมทำกิจกรรมในชมรมของผมเสร็จ ก็ไม่มีวันไหนเลยที่ผมจะไม่สัมผัสกีต้าร์ ครั้งหนึ่งเมื่อผมเริ่มเล่นกีต้าร์ รุ่นพี่จากชมรมเคนโด้พูดกับผม

"ไปตั้งวงดนตรีเถอะ"

และในปีที่สองของผม ผมก็ได้แสดงในงานเทศกาลโรงเรียน อ่า!...ผมกังวลมากจริงๆผมไม่สามารถจะมองไปข้างหน้าได้เลยนอกจากมือของผมเท่านั้น (หัวเราะ)ในตอนนั้นเขากำลังทำเสียงเบสอยู่ และนอกเหนือจากงานเทศกาลโรงเรียนพวกเราจะขอยืมห้องสาธารณะซึ่งตอนนี้ได้ปิดตัวไปแล้ว แต่หลังจากที่นั่นมี live house พวกเราจะใช้ที่นั่นในการเล่น แต่คุณรู้ใช่ป่ะคนเล่นกลองน่ะน้อย ในระหว่างปีสาม ช่วงมัธยมผมจึงเล่นกลองในงานเทศกาล ผมไม่แคร์หรอกถ้าผมจะเล่นกลองน่ะผมแค่อยากจะเข้าร่วมเท่านั้นล่ะ แต่เมื่องานจบลง พวกเราก็เริ่มต้นทำความสะอาดไฟของโรงยิมถูกเปิดขึ้น และผมก็ออกไปข้างนอกอีกครั้งและเล่นกีต้าร์อย่างแข็งขัน (หัวเราะ) ขณะนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกได้ว่า

"live สนุก"

ผมเป็นคณะกรรมการนักเรียน แต่พื้นที่รอบๆนั้นก็เปลี่ยนแปลงไปตามสถานการณ์ จริงๆผมเป็นคณะกรรมการนักเรียนเพื่อความสนุกสนานตั้งแต่นั้นมาที่นั่นก็เป็นเหมือน "สถานที่เที่ยว" ใช้เรียกห้องคณะกรรมการนักเรียนอย่างนั้นล่ะครับ (หัวเราะ) คณะกรรมการนักเรียนยังมีกลุ่มเชียร์ด้วยนะครับ และพวกเราก็จะไปเชียร์เบสบอลกันด้วยครับ เพื่อนของผมก็มักจะมาด้วยเสมอ แต่ว่าเค้าไม่ใช่คณะกรรมการอะไรหรอกนะ เพราะว่าเค้าชอบไปเที่ยวที่ห้องคณะกรรมการบ่อยๆล่ะเลยโดนบังคับให้ไปด้วย (หัวเราะ)

เคนโด้, ทำวงดนตรี และคณะกรรมการนักเรียน ทำให้ผมมีเสน่ห์ดึงดูด? ไม่ใช่เลยครับ ผมยังไม่มีเรื่องโรแมนติกอะไรเลย ผมไม่ใช่คนที่ป็อบปูล่าอะไรครับ เมื่อผมออกจากการทำชมรมหรือวงดนตรี ผมก็เป็นแค่นักเรียนธรรมดา ผมแค่นึกฝันถึงสาวแปลกหน้าที่อยู่ใกล้ (เฮ้ย!)

ถ้าให้พูดถึงชีวิตในมัธยมในหนึ่งคำล่ะก็ "หัวใจ" ! เพราะว่าอัตราส่วนใหญ่ของผมคือเคนโด้ ผมได้ฝึกจิตใจมาแล้ว อืม~....มันแน่นอนล่ะ "หัวใจ"



(แปลสุดห่วย by Demonxpd)

to be continue...